Likier pomarańczowy to wyborny napój alkoholowy charakteryzujący się wspaniaym zapachem cytrusowym, intensywnym kolorem oraz bardzo miękkim i przyjemnym smakiem.
Przepis przygotowuje się niewielkim nakładem pracy z użyciem kilku prostych składników, a rezultat!? … na pewno Cię zaskoczy!
Domowa pomarańczówka jest doskonałym środkiem trawiennym podawanym na koniec posiłku, ale nie tylko, wyjątkowo waloryzuje również słodki smak deserów. Samodzielnie zrobiona może stać się fajnym pomysłem na prezent, który z pewnością będzie doceniony przez przyjaciół czy naszych bliskich.
Upewnij się jedynie, że kupujesz pomarańcze niepryskane z uprawy BIO!
LIKIER POMARAŃCZOWY
Składniki:
600 ml spirytusu 95°
1,5 l naturalnej wody mineralnej
700 g cukru
skórka z 5 pomarańczy BIO
Przygotowanie:
1. Pomarańcze dokładnie myję, osuszam i obieram cienko obieraczką do warzyw, zostawiając jak najmniej białej warstwy. Skórki wrzucam do dużego słoja i zalewam je czystym spirytusem. Bardzo ważne jest, aby skórka z pomarańczy była całkowicie pokryta alkoholem. Naczynie zakręcam pokrywką i zostawiam do maceracji na 15 dni w ciemnym i suchym miejscu (np. w szafie).
2. Raz dziennie wstrząsam słoikiem dla zmieszania zawartości, a tym samym uwalniania esencji cytrusowych, zawsze upewniając się, że skórki pozostają pokryte alkoholem.
3. Po 2 tygodniach zagotowuję w granku wodę mineralną, dodaje cukier i mieszam do całkowitego jego rozpuszczenia, naczynie odstawiam do ostygnięcia.
Wyciąg alkoholowy filtruję, przecedzając go przez sitko do dużego pojemnika, usuwam skórki, a czysty wyciąg łączę z syropem cukrowym, obydwa płyny mieszam dokładnie, po czym rozlewam do wcześniej zdezynfekowanych i osuszonych butelek, szczelnie zamykam.
4. Zabutelkowany likier pomarańczowy wstawiam do zamrażarki i tam bez problemu przechowuję przez długi okres czasu, z każdym dniem leżakowania zyskuje on coraz lepszy smak; podaję zawsze mocno schłodzony, najlepiej wprost z zamrażalnika!
Arancello è una eccellente bevanda alcolica caratterizzata da un incredibile profumo di agrumi, un colore intenso, gusto molto morbido e piacevole.
La ricetta va realizzata con poche mosse e pochi l’ingredienti è il risultato!?.. sicuramente vi sorprenderà!
Liquore d’arancia preparato in casa è un fantastico digestivo servito a fine pasto, ma è ottimo anche per insaporire i dolci.
Fatto da noi può diventare una ottima idea regalo molto gradita da amici o parenti..
Assicuratevi soltanto di comprare le arance non trattate, rigorosamente con la buccia edibile!
LIQUORE D’ARANCIA
Ingredienti:
600 ml di alcool puro 95 gradi (uso alimentare)
1,5 l di acqua minerale naturale
700 g di zucchero semolato
buccia di 5 arance (buccia edibile!)
Procedimento:
Lavo accuratamente le arance, le asciugo e sbuccio con il pela patate evitando di asportare la polpa bianca meno possibile. Raccolgo le scorze in un vaso grande dove verso anche lo spirito puro.
È molto importante coprire interamente le bucce delle arance dall’alcool.
Il vaso chiudo col suo coperchio e lascio a macerare per 15 giorni nel posto buio è asciutto. Agitò il barattolo una volta ogni giorno (in modo da miscelare l’alcool e scorze) per far uscire l’essenze dagli agrumi, facendo sempre attenzione di lasciare le bucce ricoperte dallo spirito.
Passate 2 settimane metto a bollire acqua minerale con lo zucchero, lo mescolo fine allo scioglimento completo, lascio a raffreddare. In un recipiente capiente filtro l’infuso alcolico per eliminare le bucce e unisco con lo sciroppo di zucchero. Mescolo bene il tutto, travaso il liquore nelle bottiglie precedentemente disinfettate e asciutte, chiudo bene. Conservo il liquore imbottigliato nel congelatore per un periodo lungo.
L’arancello va servito ghiacciato!
Vi auguriamo una buona degustazione…
MIGDAŁOWY ZAWRÓT GŁOWY czyli WŁOSKIE CIASTECZKA Z MASY MIGDAŁOWEJ
Kto ma ochotę na migdałowe szaleństwo? …
Tym razem przekazuję Wam tradycyjny sycylijski przepis na zachwycające swoim smakiem ciastka z masy migdałowej, dziecinnie prosty w wykonaniu, a poza tym pozwala na wykorzystanie białek, które często pozostają w kuchni przy przygotowywaniu innych potraw. Posiada jeszcze jeden dodatkowy plus, jest doskonałym deserem bezglutenowym.
Zapraszam wszystkich na pyszne, mocno migdałowe ciasteczka z lekko chrupkiącą skórką i mięciutkie w środku.
CIASTECZKA MIGDAŁOWE
Składniki :
Proporcje na 24 szt.:
375 g migdałów całych bez skórki (ew. gotowa mąka migdałowa)
250 g cukru
ok. 70 g białek (białko z 2 małych jajek)
tarta skórka z cytryny bio!
Proporcje na 16 szt.:
250 g migdałów
170 g cukru
ok. 50 g białek (białko z ok. 1,5 jajka)
tarta skórka z cytryny bio!
Do dekoracji:
cukier puder
owoce kandyzowane lub:
2-3 łyżki dżemu truskawkowego
2-3 łyżki dżemu ze skórki z pomarańczy
kilka całych migdałów
Przygotowanie:
1. Migdały mielę w blenderze z krótkimi przerywami (idealnie w trybie “pulse”), aż do uzyskania możliwie drobnej mąki, unikając w ten sposób przegrzania nasion, a tym samym zapobiegając wydzielaniu się olejków eterycznych.
2. Uzyskaną mąkę migdałową mieszam w misce razem z cukrem oraz startą skórką z cytryny.
3. Osobno ubijam białka widelcem, wystarczy lekko je spienić i wlewam do mieszanki migdałowej.
4. Wszystkie składniki wyrabiam najpierw łyżką, a potem ręką do momentu uzyskania zwartej i dość lepkiej masy. Ręcznie formuję kulki o średnicy ok. 3,5 – 4 cm, następnie dokładnie obtaczam je w cukrze pudrze. Sfery układam na blasze wyłożonej papierem do pieczenia spłaszczając je delikatnie, a po środku każdej robię małe wgłębienie palcem lub trzonkiem od drewnianej łyżki.
5. Ważne jest, aby przygotowane ciasteczka schłodzić przez kilka godzin w lodówce (min 2 godz.).
6. Po tym czasie wstawiam je do nagrzanego piecyka do temp. 200° C na środkową półkę i piekę przez 10 min. małe ciasteczka tj. 3,5 – 4 cm (lub 12 – 14 min. jeśli sfery są większe).
Ważne! Nie przetrzymywać ciastek zbyt długo w piecyku, w przeciwnym razie szybko wysychają i twardnieją!
Prawidłowo upieczone ciasteczka mają jasny, kremowo-beżowy kolor, gorące są bardzo miękkie i delikatne, gdy ostygną na zewnątrz lekko twardnieją, ale w środku pozostają zawsze przyjemnie miękkie.
7. Tradycyjnie ciasteczka ozdabia się kandyzowanymi wiśniami lub całymi migdałami.
Ja bardzo często dekoruję je marmoladą o różnych smakach i kolorach. Marmoladę rozgrzewam w małym rondelku, a jeśli staje się zbyt płynna i słabo tężeje, dodaję odrobinę żelatyny, jeszcze gorącą wypełniam dołeczki ciastek.
Na koniec całość posypuję cukrem pudrem.
I deliziosi biscotti con pasta di mandorla e i cannoli di ricotta probabilmente sono i dolci più famosi della Sicilia. La ricetta, come vedrete dopo è un gioco da ragazzi, oltre questo ci permette di utilizzare i bianchi d’uova che spesso rimangono d’alcune preparazioni in cucina.
DOLCETTI DI PASTA DI MANDORLA
Ingredienti :
proporzioni per 24 biscotti :
375 g di mandorle senza buccia (ev. farina di mandorle)
250 g zucchero semolato
2 bianchi d’uova (piccoli)
scorza di un limone
Proporzioni per 16 biscotti :
250 g di mandorle
170 g di zucchero
circa 1 e mezzo dell’albume
scorza di limone
Per guarnire:
zucchero a velo
frutta candita oppure:
2-3 cucchiai di marmellata alla fragola
2-3 cucchiai di marmellata alla scorza d’arancia
qualche mandorla intera
Procedimento:
Le mandorle frullo a intermittenza fino ad ottenere una farina più fine possibile. In una bacinella mescolo la farina di mandorle ottenuta con lo zucchero e scorza di limone grattugiata. A parte sbatto gli albumi con una forchetta per schiumarli leggermente e unisco col composto di mandorle. Mescolando bene tutto riesco ad avere un impasto compatto e abbastanza appiccicoso. Formo a mano delle palline tonde (di diametro circa 3,5 – 4 cm) e le rotolo scrupolosamente nello zucchero a velo. Dispongo le sfere sulla placca rivestita da carta forno e le appiattisco schiacciando leggermente. Nel centro di ogni una faccio un buchino col manico di un cucchiaio di legno.
Importante lasciare le pastine nel frigo per qualche ora (almeno 2). Passato il tempo inforno i dolcetti nel ripiano medio del forno preriscaldato a temp. di 200° C per 10 min. pastine piccole (3,5 – 4 cm) oppure 12 – 14 min. pastine più grandi.
Attenzione! Non cuocere troppo i dolcetti, altrimenti si seccheranno velocemente!
Biscotti sfornati correttamente prendono appena il colore, caldi sono morbidissimi, raffreddandosi diventano un po’ più duri fuori, però all’ interno devono rimanere sempre belli morbidi.
È tradizione decorare i dolcetti con le ciliegie candite o mandorle intere.
Io spesso le guarnisco con le marmellate di diversi gusti e colori. Prima di decorare scaldo le mie marmellate e se risultano poco solide aggiungo un pezzettino di gelatina, ancora calde riempio i buchi dei biscotti. Come l’ultimo tocco spolverizzo il tutto con lo zucchero a velo.
COME FARE L’OLIO PICCANTE CON I PEPERONCINI FRESCHI DI CAYENNA ?
Olio piccante è un grande classico della cucina italiana.
I peperoncini di Cayenna hanno baccelli rossi, snelli nella loro forma, che arrivano a circa 15 cm di lunghezza. Come sapore sono generalmente quotati tra va le 30 mila e le 50 mila unità nella scala Scoville, significa che sono piuttosto piccanti, ma ovviamente ci sono varietà ancora più forti.
I frutti di Cayenna hanno molte proprietà salutari e aggiungerli ai piatti non solo ne arricchiscono il gusto, ma anche hanno un grande pregio sulla nostra salute. Questa spezia piccante, grazie alle sue proprietà antinfiammatorie, rinforza efficacemente il nostro corpo, preparandolo a combattere raffreddori e influenze di stagione. La Cayenna è anche un antidolorifico naturale, utilizzato spesso nella produzione di pomate e cerotti riscaldanti e allevianti del dolore, oltre quello influisce efficacemente sull’espansione dei vasi sanguigni, aiutando la circolazione sanguigna.
Attenzione!
Bisogna ricordare che le persone che hanno gravi problemi del apparato digerente dovrebbero consumarlo con attenzione o dopo aver consultato uno specialista.
Le piante di peperoncino sono facili da coltivare anche sulle terrazze e balconi, amano il caldo e posizione molto soleggiata.
Nella mia cucina l’olio piccante fatto in casa non manca mai a tavola. È la base di un semplicissimo e apprezzato piatto di spaghetti all’aglio, olio e peperoncino, oltre questo mi piace condire varie salse come il pomodoro, ragù, piatti a base di carne, a volte anche la pizza.
Basta aggiungerne una piccola quantità dal vasetto direttamente sul piatto.
L’olio preparo secondo una antica e popolare ricetta siciliana di baccelli freschi di Cayenna o oppure altre varietà di peperoncino piccante.
OLIO PICCANTE FATTO IN CASA CON PEPERONCINO FRESCO DI CAYENNA
Ingredienti:
circa 20-30 baccelli di Cayenna (o altri peperoncini piccanti)
per riempire vasetti:
un buon olio di semi, ad es. colza (girasole) o olio d’oliva
per la marinata:
circa 150 g di sale
circa 150 g di zucchero
Preparazione:
Lavo e asciugo accuratamente i baccelli di Cayenne, taglio ad anelli scartando le code verdi (si può usare sia baccelli rossi maturi che baccelli verdi immaturi).
Mescolo tra loro sale e zucchero, e con parte del composto cospargo il peperoncino in modo che sia completamente sabbiato. Trasferisco la spezia marinata in un colino di plastica fine o su un recipiente forato, in modo che il liquido si colerà liberamente. Infine, copro completamente il peperoncino con il composto di sale e zucchero restante, ma non mescolo più, creando uno strato in superficie.
Metto tutto in frigorifero per qualche giorno, con un supporto per raccogliere il liquido gocciolante.
Il giorno successivo, aggiungo del marinata sull’intera superficie che mi protegge anche dalla muffa. Dopo 2-4 giorni, quando vedo che i peperoni si sono liberati del loro succo naturale, sciacquo la marinata sotto l’acqua corrente e butto il liquido che si è formato .
Attenzione! È normale che quando i peperoncini vengano risciacquati irritando le vie respiratorie, provocando una tosse acuta temporanea. Ricordate anche di non toccare la zona degli occhi con la mano che è stata a contatto con il preparato.
Asciugo bene i frutti sminuzzati in carta assorbente (spesso li lascio avvolti in un asciugamano asciutto per circa 2 ore), poi li metto nel barattolo, preferibilmente a metà (o massimo a 3/4 di altezza), riempio con olio a coprire bene tutti i peperoncini.
Un barattolo ben chiuso può essere conservato a lungo in frigorifero, assicurandosi che i peperoni siano sempre immersi. Dopo circa 2 settimane l’olio diventerà piccante e una piccola quantità è sufficiente perché il nostro piatto prenda vigore.
JAK ZROBIĆ PIKANTNY OLEJ ZE ŚWIEŻYCH PAPRYCZEK CAYENNE?
Cayenne to czerwone, smukłe w swojej formie papryczki, których strączki dochodzą do ok. 15 cm długości. Jest jedną z odmian ostrej papryki chili, a w skali pikantności osiąga ona poziom od 30.000 do 50.000 jednostek SHU, oznacza to, że jest papryką dość pikantną, ale oczywiście istnieją odmiany jeszcze bardziej piekące.
Papryka Cayenne posiada wiele różnych zdrowotnych właściwości, a dodawanie jej do potraw nie tylko wzbogaca ich smak, ale ma także świetny wpływ na nasze zdrowie. Ta ostra przyprawa dzięki swoim własnościom przeciwzapalnym skutecznie wzmacnia organizm przygotowując go w walce z przeziębieniem i grypą, przy czym działa wykrztuśnie oczyszczając drogi oddechowe. Cayenne jest też naturalnym środkiem przeciwbólowym, chętnie wykorzystywanym do produkcji maści oraz plastrów rozgrzewających i łagodzących ból, ponadto efektywnie wpływa na rozszerzenie naczyń krwionośnych wspomagając krążenie krwi. Trzeba jedynie pamiętać, że osoby mające problemy z układem trawiennym powinny spożywać ją z dużą rozwagą lub po konsultacji ze specjalistą.
Rośliny papryki cayenne są łatwe do wyhodowania nawet w warunkach “balkonowych”, ale ponieważ nie lubią zimna, a wymagają dużo słońca i ciepła, dlatego też dużo prościej hodować je w krajach Europy południowej. W mojej kuchni olej aromatyzowany papryczką Cayenne to podstawa prostej i popularnej potrawy z makaronu z chili, czosnkiem i oliwą (spaghetti all’aglio, olio e peperoncino), chętnie przyprawiam nim także różne sosy pomidorowe, bolognese oraz podkręcam smak dań na bazie mięsa, a czasami nawet pizzę. Wystarczy dodać jego niewielką ilość już bezpośrednio na talerzu. Omawiany olej przygotowuję ze świeżych papryczek Cayenne lub innych ostrych odmian peperoncino według dawnego i popularnego przepisu sycylijskiego.
DOMOWY OLEJ PIKATNY Z OSTREJ PAPRYKI CAYENNE
Składniki:
ok. 20-30 szt. papryczek Cayenne (lub innej ostrej papryki)
do zalania:
oliwa z oliwek lub dobry olej roślinny np. rzepakowy (słonecznikowy)
na marynatę:
ok. 150 g soli ok. 150 g cukru
Przygotowanie:
Owoce Cayenne myję i starannie osuszam, odcinam zielone ogonki, a strączki kroję w krążki (można używać zarówno dojrzałe czerwone strąki jak i zielone niedojrzałe). Sól i cukier mieszam ze sobą, a częścią powstałej mieszanki posypuję pokrojoną papryczkę, tak by była dokładnie obtoczona. Paprykę wraz ze swoją marynatą rozkładam na gęstym plastikowym sitku lub naczyniu z dziurkami, wówczas płyn produkujący się podczas marynowania swobodnie odsączy się. Na koniec resztą marynaty dokładnie pokrywam peperoncino, ale już nie mieszam, tworząc białą warstwę soli i cukru. Całość wstawiam do lodówki na okres kilku dni, z podstawką do zbierania się skapującego płynu. Następnego dnia jeszcze raz posypuję całą powierzchnię marynatą solno-cukrową, która zabezpiecza również przed zapleśnieniem. Po upływie 2-4 dni, gdy widzę że papryczki pozbyły się większej ilości swojego naturalnego soku, spłukuję marynatę pod bieżącą wodą, a płyn który się wytworzył wylewam.
Uwaga! często zdarza się, że ostra papryka w momencie opłukiwania może podrażniać drogi oddechowe powodując chwilowo ostry kaszel. Należy również pamiętać, by nie dotykać okolic oczu ręką, która miała kontakt z rośliną.
Papryczki dokładnie osuszam w papierze chłonącym wodę (często zostawiam zawinięte w suchym kawałku ręczniczka nawet na ok. 2 godziny), po czym przekładam je do słoika najlepiej do połowy jego wysokości (ew. do 3/4 wys.), i dopełniam olejem prawie po brzeg. Dobrze zakręcony słoik można przechowywać w lodówce przez długi okres czasu, dbając by papryka była zawsze zanurzona. Po około 2 tygodniach olej nabierze pikantności i wystarczy mała jego ilość, by nasza potrawa nabrała wigoru.
Chleb z mąki z twardych gatunków pszenicy jest naprawdę smaczny, miękki, bardzo puszysty i oczywiście z chrupiącą skórką. Uwielbiam go między innymi do robienia włoskich grzanek typu bruschetta.
CO TO JEST MĄKA SEMOLA (farina di semola) LUB SEMOLINA – JAK NAJCZĘŚCIEJ NAZYWANA JEST W POLSCE?
Semola (semolina) to mąka otrzymywana z ziaren twardej pszenicy tzw. pszenicy durum. Charakteryzuje się słomkowym, żółtawym kolorem i jest gruboziarnista. Żółty kolor typowy dla ziaren pszenicy durum wskazuje na zawartość karotenoidów. Bardzo ważnym faktem jest to, że w mące semola znajduje się dużo więcej minerałów, witamin i błonnika pokarmowego niż w popularnej mące wysoko przetworzonej. Semola jest bogatym źródłem białka, witamin z grupy B, luteiny i ważnych mikroelementów, posiada również cenny kwas foliowy. Wszystko to sprawia, że ma ona dobry wpływ na nasze zdrowie, układ trawienny i ogólnie na codzienne funkcjonowanie organizmu. Do wypieków chleba, pizzy, foccaci oraz włoskich bułek itp. najczęściej stosuje się tzw. farina di semola rimacinata czyli mąkę semola ponownie zmieloną. Ma ona nieco jaśniejszy kolor niż semola i jest troszkę bardziej miałka, ale wciąż ziarnista i nie przypomina naszej białej mąki. Jest jedną z mąk średnio mocnych czyli bogatych w białka, a co za tym idzie w gluten, oznacza to, że lepiej zatrzymuje dwutlenek węgla wytwarzany w procesie fermentacji ułatwiając spulchnianie ciasta i jego lepsze wyrastanie. Z tego też względu mąka semola rimacinata jest doskonała do wyrobów piekarniczych.
CHLEB W 100% Z MĄKI SEMOLA PONOWNIE ZMIELONEJ – (100% SEMOLA RIMACINATA)
Składniki:
600 g + 3 łyżki mąki semoliny z pszenicy durum (semola rimacinata)
440 g ciepłej wody
12 g świeżych drożdży
12 g soli
opcjonalnie: nasiona lnu 2-3 łyżki
Przygotowanie:
1. Przygotowuję rozczyn – drożdże rozpuszczam w 40 g letniej wody, dodaję 3 łyżki mąki i krótko wyrabiam do momentu, gdy wchłonie się woda. Powstałą zwartą kulkę zostawiam pod przykryciem przynajmniej na 30 minut, by drożdże zaczęły pracować; powinno ładnie podrosnąć.
2. Do szklanki wlewam 30 g wody, w której rozpuszczam sól i odstawiam na bok. Do dużej miski wsypuję mąkę (600 g), nasiona lnu oraz przygotowany wyrośnięty rozczyn, wlewam stopniowo 370 g pozostałej letniej wody i wszystko wyrabiam. Gdy już drożdże będą dobrze wymieszane, dodaję wodę z solą. W ten sposób dwa składniki (sól i drożdże) nie będą miały bezpośredniego kontaktu ze sobą. Kontynuuję wyrabianie ciasta przez 30 minut, ja lubię wyrabiać ręcznie, ale można ułatwić sobie pracę wykorzystując mikser z odpowiednią końcówką. Wyrobione ciasto przykrywam lnianą ściereczką lub folią spożywczą i pozostawiam w ciepłym miejscu na około 3 godziny, aż podwoi swoją objętość.
3. Po upływie czasu przerywam wyrastanie, przekładam ciasto na stolnicę posypaną mąką i znów krótko wyrabiam składając je jak książkę kilka razy, jeszcze raz przykrywam i zostawiam na około 10 minut, by odpoczęło.
4. Ciasto rozciągam nadając mu prostokątny kształt, ponownie składam kilka razy i zawijam w pół obrotu, formując owalny bochenek. Tak uformowany chlebek umieszczam w formie do pieczenia o szerokości 20 x 30 cm wyłożonej papierem piekarniczym (ja używam szerokiego naczynia żaroodpornego). Powierzchnię chleba lekko obsypuję mąką i wykonuję 3-4 przekątne cięcia bardzo ostrym nożem (wówczas rosnący bochen pęka w pożądanych miejscach). Po raz ostatni zostawiam przykryte ciasto w swoim naczyniu na ok. 1 godz. do wyrośnięcia.
5. W międzyczasie nagrzewaniem piekarnik do temp. 200° C, piekę 35 – 40 minut (bez pokrywki). Gotowy chleb jeszcze gorący wyjmuję na kratkę kuchenną, aby ostygł i odparował.
Il pane è veramente buonissimo, morbido e molto soffice con una buccia croccane. È ottimo per fare ad esempio le bruschette.
PANE – 100 % di SEMOLA
Ingredienti:
600 g + 3 cucchiai farina di semola grano duro
440 g di acqua tiepida
12 g di lievito fresco
12 g di sale
opzionale: semi di lino 2-3 cucchiai
Preparazione:
1. Sciolgo il lievito in 40 g di acqua tiepida e impasto con 3 cucchiai di farina. Lascio a lievitare una pallina compatta coprendola con la pellicola almeno per 30 minuti, deve gonfiare bene.
2. Sciolgo il sale nel bicchiere con 30 g di acqua e lascio a parte. Metto in una ciottola grande la farina (600 g), semi di lino e il panetto lievitato precedentemente, a questo punto comincio ad impastare aggiungendo gradualmente 370 g dell’acqua rimasta. Dopo esserci accertata che il lievito sia stato amalgamato bene aggiungo l’acqua con sale. In questo modo i due l’ingredienti non entreranno in contatto diretto. Procedo a lavorare l’impasto ancora per 30 minuti, copro con un strofinaccio o una pellicola e lascio in un luogo senza spifferi per circa 3 ore, finché raddoppia il suo volume.
3. Passato il tempo interrompo la lievitazione e ancora una volta impasto velocemente facendo qualche piega. Copro e lascio a riposare per circa 10 minuti.
4. Metto l’impasto su un piano di lavoro, assumo una forma rettangolare e arrotolo su se stesso mezzo giro, formando un panetto ovale. Sistemo in una teglia larga 20 x 30 cm foderata con la carta da forno (io uso una pirofila di vetro). Spargo sulla superfice del pane un po’ di farina e faccio 3-4 tagli diagonali (così il pane crescendo si spacca nei posti voluti). Lascio ancora a lievitare per circa 1 ora sempre nella pirofila.
5. Nel fra tempo scaldo il forno a temp. di 200 ° C e inforno per 35 – 40 minuti, (non metto il coperchio). Quando sarà pronto il pane, metto a raffreddare sulla griglia da cucina.
La mia ultima scoperta è il pane alla zucca, soffice, morbido e di un bellissimo colore giallo. Il pane è davvero delizioso perfetto a colazione per iniziare bene la giornata, ma ovviamente non solo. Mi piace valorizzare il suo gusto delicato semplicemente spalmando con marmellata fatta in casa. La ricetta si fa in due fasi, però non è affatto complicata, contiene la biga, cioè il pre impasto preparato un giorno prima di infornare, che ha una funzione di rinforzare l’impasto coretto del nostro pane. Questa ricetta gentilmente mi ha mostrato il maestro della pasticceria Alessandro Burato al corso di panificazione a quale ho avuto il piacere di partecipare; ho modificato leggermente adattandola alla mia cucina.
PANE DA TOAST CON LA ZUCCA
Ingredienti:
Biga – il pre impasto – (otteniamo 250 g di biga):
Il giorno prima di infornare il pane, preparo un pre impasto, mettendo nella ciotola della farina e il lievito sciolto nel acqua fredda, lavoro brevemente in modo che l’impasto diventa liscio e non si attacca alle mani. Copro la ciotola con una pellicola e lascio a temperatura ambiente per circa 1 ora affinché il lievito comincia lavorare, quindi metto in frigorifero per 16-24 ore. Il giorno dopo metto fuori a temperatura ambiente 2 ore prima di iniziare lavori.
Preparazione dell’impasto coretto per il pane:
1. Lavo e sbuccio la zucca, taglio a pezzi, quindi cuocio in una piccola quantità d’acqua fino a renderla completamente morbida. Scolo accuratamente la zucca, quando è fredda la frullo o schiaccio bene con una forchetta (la zucca possiamo preparare anche un giorno prima).
2. Sciolgo lievito e miele in 200 g d’acqua tiepida. Metto la farina in una grande ciotola, aggiungo la biga preparata, la purea di zucca, 1 cucchiaio di semi di zucca (2 cucchiai userò più tardi), 3 cucchiai di semi di lino e verso lentamente dell’acqua con il lievito. Impasto tutto finche gli ingredienti si uniscono, quindi aggiungo i restanti 50 ml d’acqua con il sale sciolto. Continuo a impastare incorporando man mano il burro freddo e sminuzzato. Per facilitare il lavoro possiamo usare una impastatrice con il gancio adatto. Dopo circa 10 minuti quando tutto si amalgama bene e l’impasto diventa liscio e non si attacca alle mani, copro la ciotola con una pellicola (o un canavaccio) e la lascio in un luogo caldo senza spifferi per circa 1 ora per raddoppiare il suo volume.
3. Nel frattempo preparo 2 teglie rettangolari rivestendole di carta da forno. Preparo anche 2 piatti, su uno metto i semi di zucca rimanenti (o semi di sesamo), e sul l’altro metto un pezzo di carta da cucina ben inumidita e piegata in quattro.
4. Sul piano di lavoro infarinato molto bene trasporto l’impasto lievitato, faccio qualche piega e formo un panetto lungo, lo divido in 8 parti uguali e creo delle palline. Inumidisco la parte superiore di ogni pallina sul piattino con la carta bagnata, quindi la passo sul piattino con i semi . Grazie a questo i semi si incollano meglio. Sistemo le palline ben strette nelle forme, quattro in ciascuna. Le forme copro con un canovaccio e lascio ancora a riposare in un luogo caldo per circa 1 ora.
5. Riscaldo il forno a 250 ° C, metto il pane e allo stesso tempo riduco la temperatura a 170 ° C, inforno per circa 35 – 40 minuti, per essere sicura alla fine controllo con un bastoncino di legno. Il pane ancora caldo rimuovo dalla teglia per evaporare e raffreddare sulla griglia da cucina.
Moje ostatnie odkrycie piekarnicze to puszysty, mięciusi chlebuś pachnący dynią o pięknym żółtym kolorze. Chleb zrobiony jest na jednodniowym zaczynie drożdżowym z dodatkiem masła, naprawdę pyszny i delikatny w smaku, idealny na śniadanie, żeby dobrze rozpocząć dzień, ale oczywiście nie tylko. Bardzo lubię podkreślać jego walory smakowe używając jako bazę najprostszych kanapek: z masłem i pomidorem, jajkiem gotowanym czy na słodko z dżemem własnej roboty. Pomimo, że przepis wykonuje się w dwóch fazach to nie jest on wcale skomplikowany, a pochodzi od włoskiego mistrza wyrobów piekarniczych Alessandro Burato, z kursu pieczenia chleba w którym miałam przyjemność uczestniczyć; nieznacznie zmieniony i dostosowany do mojej kuchni.
CHLEB TOSTOWY Z DYNIĄ
Składniki:
Ciasto I – jednodniowy zaczyn – (otrzymujemy 250 g zaczynu):
172 g mąki pszennej
77 g zimnej wody
1 g świeżych drożdży
Ciasto II – właściwe – (na 2 formy prostokątne o wym. 9 x 28 cm)
1 kg mąki pszennej (w tym ok. 200 g mąki Manitoba)
250 g zaczynu (I ciasto)
250 g letniej wody
500 g ugotowanej dyni
20 g świeżych drożdży
100 g zimnego masła
1 łyżeczka miodu
20 g soli
3 łyżki nasion dyni (ew. sezamu)
3 łyżki siemienia lnianego (opcjonalnie)
Przygotowanie zaczynu:
Dzień przed pieczeniem chleba przygotowuję jednodniowy zaczyn tj.: do miski z mąką wlewam drożdże rozpuszczone w zimnej wodzie, krótko wyrabiam, żeby ciasto było gładkie i nie lepiło się do rąk.
Miskę przykrywam folią i zostawiam w temp. pokojowej na ok. 1 godzinę, by drożdże zaczęły pracować, po czym wstawiam do lodówki na 16-24 godz. Następnego dnia zaczyn wyjmuję z lodówki do temp. pokojowej na 2 godziny wcześniej przed jego użyciem.
Przygotowanie właściwego ciasta chlebowego:
Myję i obieram dynię, kroję na kawałki, a następnie gotuję w niewielkiej ilości wody do jej całkowitej miękkości. Ugotowaną dynię dokładnie odcedzam i rozgniatam widelcem na puree lub miksuję (dynię można przygotować dzień wcześniej).
Odmierzam 200 ml wody , w której rozpuszczam drożdże i miód. Do dużej miski wsypuję mąkę, 1 łyżkę nasion dyni (2 pozostałe łyżki użyję później jako posypkę na wierzch chleba), 3 łyżki siemienia lnianego, dodaję przygotowany zaczyn, puree z dyni i powoli wlewam wodę z drożdżami. Wyrabiam ciasto, a gdy składniki połączą się dodaję pozostałe 50 ml wody razem z rozpuszczoną solą. Cały czas kontynuuję wyrabianie ciasta wgniatając sukcesywnie po kawałku zimnego masła. Pracę można ułatwić sobie używając miksera z odpowiednią końcówką. Gdy wszystko połączy się ładnie, a ciasto chlebowe będzie gładkie i nie będzie lepiło się do rąk, miskę przykrywam folią i odstawiam w ciepłe i nieprzewiewne miejsce na ok. 1 godz., by podwoiło swoją objętość.
W międzyczasie przygotowuję 2 prostokątne brytfanki wykładając je papierem do pieczenia. Przygotowuję również 2 talerzyki, na jednym z nich wsypuję nasiona dyni, które pozostały (ew. nasiona sezamu), a na drugim układam dobrze zwilżony kawałek ręcznika kuchennego złożony na cztery.
Na stolnicę obficie oprószoną mąką wykładam wyrośnięte ciasto, formuję gruby wałek, dzielę na 8 równych części i nadaję im kształt kulek. Wierzch każdej kulki zwilżam w wilgotnym ręczniku, a następnie obtaczam w przygotowanych nasionach, dzięki temu posypka trzyma się lepiej. Kulki ścisło układam w formach, po cztery w każdej. Obie brytfanny delikatnie przykryte folią odstawiam w ciepłe miejsce do ponownego wyrośnięcia na ok. 1 godz.
Rozgrzewam piecyk do 250° C , wstawiam ciasta i jednocześnie zmniejszam temp. do 170° C, piekę ok. 35 – 40 min. do złotego koloru, dla pewności sprawdzam drewnianym patyczkiem. Upieczone chleby jeszcze gorące wyjmuję z brytfanek na kratkę kuchenną do odparowania i wystygnięcia.
Mi piace leggere vostri commenti